Жомоктор дүйнөсүндө

Илгери-илгери бир акылсыз карышкыр болгон экен. Бир күнү ал ачка болуп, аң уулаганы чыгат. Аңгыча эчкинин оттоп жүргөнүн байкайт. Ага жакын келип:
– Эй эчки! Мен сени жейм!- деп каарданат.
– Макул, жесең же, бирок мен картаңмын, сакалымды көрдүңбү? Менин этим катуу. Андан көрө мен үйгө барып, сага кызымды жиберейин. Анын эти жаш, даамдуу,- дейт эчки кууланып.
Карышкыр эчкинин сакалын карап көрүп, сөзүнө ишенет да, кызын күтүүгө макул болот. Ал эми эчки кеткен бойдон же кызын жибербей, же өзү келбей, из суутат. Ошентип, ал күнү акылсыз карышкыр эчкиге алданып, ачка калат.
Эртеси кайрадан аң уулаганы чыгып, козуну жолуктурат.
– Эй козу, мен сени жейм! Сен жашсың, этиң даамдуу!- деп ага да каарын көргөзүп калат, ачка болуп турган жаны.
– Мейли, жесең же. Бирок мага акыркы жолу бийлеп алууга мүмкүнчүлүк бер!- деп суранат.
Бийин көрүп, анан жегенге макул болгон карышкыр козуну карап отуруп калат. Козу карышкырды айлана бийлеп кирет. Айлана берет, айлана берет. Анан айлананы улам чоңойтуп отуруп өз тобуна кошулуп кетет. Анын бийине кызыгып карап отуруп аңкоо карышкыр козуну да колдон чыгарат.
Эртеси да курсактын айласынан баягы карышкыр бир үйүр жылкынын тарабына келип, аңдып жатып калат. Ылайыгы келген маалда бир жылкыны мээлеп барып:
– Эй жылкы, азыр мен сени жейм!- дейт.
– Мейли, жесең да арткы бутумдан баштап жечи, башым кичине болсо да оттоп турсун,- дейт кууланып жылкы.
Карышкыр жылкынын аягынан баштап жейин дегенде жылкы аны жара тээп өлтүргөн экен.

Салтанат Мукасова
balakai@super.kg