(Башы өткөн сандарыбызда)

– Ии, ботом, анчалык не болуп кетти?
– Аскарың келди. Акталып келди...
Колунан табагы ыргыган апасы бурула берип босогодо өзүн күнөөлүү тиктеп турган уулун көрдү.
– Апа!- деп басып жыгылды Аскар.
Апасы ыйлаганга да, кубанганга да шайы келбей уулун кучактап катып калды. Аскар ата-энеси менен учурашып болуп, төргө отурду. Ошондо гана болуп жаткан окуяны кызыга тиктеп турган балакайды байкады.
– Ата, бул кимдин баласы?
– Албы? Ал – менин неберем, сенин уулуң... Ушундайбы, Аскат? Атоов деп койчу... Атага салам берчи...
– Кандайча? А Мариям? Мага ал башка өлкөгө кетип калган деп айтышты го...
– Кеткени чын, балам,- деп күрсүнүп алды Токтосун аба. – Бирок сөөгүбүз ыраазы. Бизге эрмек болсун деп бул жаманды таштап кетти. Не дейт элек, батабызды берип узаттык. Бир айлык немени адам кылабызбы деп коркконубуз да чын. Же жакын жерде врач жок. Бирок убагы келген маалда кемпир экөөбүз баланы эмдеткени алып барып турабыз...
Атасы эмне деп айтканын Аскар андан ары уккан жок. Болпоюп өзүнөн көзүн албай турган балакайды кантип колуна алып, бооруна кысканын билбей калды. Наристеден жыпар жыт бур дей түштү. Аскат эч чочуркабай, жатыркабай атасынын төшүнө башын коюп, куду бир нерсени билгендей терең улутунуп алды.
– Карасаң деле, улутунганын...
– Ата бекен ал...
– Ата сага эми машина сатып келет...
Кемпир-чалдын кубанычында чек жок эле.
Алардын сагынычы тарагыча бир топ мезгил Аскар үйүндө болду. Топоюп кийинген уулун ээрчитип алып суу жээктеп басканды өнөкөт кылып алды. Анан да уулу бир нерсе түшүнө тургансып сүйлөшө берчү.
– Аскат, эми сени эч качан жанымдан чыгарбайм. Апаң болсо, үчөөбүз эч качан айрылышпайт элек. Бирок ал жеңил ойлуулук кылыптыр. Жок эле дегенде бир жарым жыл күтө албаган экен. А мен ага ушунчалык ишенчүмүн, уулум. Жыгылсам таяй турган, оорусам дартыма даба боло турган, капа болсом жоошута турган адамым ошол деп ойлочумун. Апамдан кийинки эле ыйык аялзаты – мен үчүн сенин апаң эле. Көрсө, мен билбепмин. Адамдар ар кандай болушарын, көзүңдү тиктеп туруп эле башкача ой кыларын, жамандык менен жакшылык ээрчише жүрөрүн билбепмин. Бирок бир нерсеге ыраазымын. Ал мага сени белек кылды. Ал эми өзү... Апаң эми өз жолу менен кетсин!
Мындай учурда Аскат атасынын эмне деп жатканын түшүнбөсө да, быйтыйган алакандары менен жүзүнөн сылап, наристелик жүрөгү менен боор толгоп кетчү.
Ата менен бала ошол жолугушкандан баштап жүрөгү бирге эле. Уулун биринчи жолу бооруна кысып, наристе жытын искеген мүнөттөн баштап Аскардын жүрөгүнүн жарымы уулу эле.
Ата-энесинин көңүлүн кыйбай аларга таштаганы менен, тез-тез каттап турчу. Тез эле Саматтын таанышы аркылуу бизнес жаатына өттү. Иш билгилиги менен тез эле бутуна турду. 5 жылдын ичинде бизнес жаатындагы эң белдүү адамга айланды, саясатка аралашты. Коомчулук аны новатор депутат катары кабыл алды жана элдин сүймөнчүлүгүнө ээ болду. Бирок анын көшөгө артында калган көп иштери билинбей кала берди. Алардын катарында анын жеке адамдык тагдыры да бар эле...
Өмүрүнүн бул барагын Аскар таптакыр жаап салган. Анткени Мариямга болгон ызасы күчтүү эле. Көп жылдар “аял деген ушул экен да” деген ой менен үйлөнүү тууралуу да ой кылбады. Жөн гана мамиле куруу үчүн, көңүл ачуу үчүн гана аялзаты керек сыяктуу болгон эле. Өзүнөн ошол сезимдерди кубалаганы менен, тээ көңүлүнүн түпкүрүндө сүйгүсү келгенин сезчү. Аскар өтө чоң сүйүү үчүн жаралган адам болчу. Кээ бир адамдар болот, жөн гана жашап жүргөнүнө, бирөөнүн күйөөсү, баланын атасы болгонуна ыраазы. Турмуштан андан ашык да нерсе күтпөсө керек. Аскар андай эмес эле. Ал өтө чоң сүйүүнү күтүп, бирок ошол нерсеге туш боло албай, ал эми түпкүрдө бир сезим аны коё бербей кыйнап келди. Эл көзүнө кудуреттүү, бай адам өз дүйнөсүндө ушунчалык бактысыз жана бечара эле. Аидага да жаңылып үйлөнүп алганын тез эле туюп, бирок артка кайтканга кеч болуп калган. Эми Азиреттин пайда болушу эбак эле көкүрөгүнөн кууп салган Мариям деген аялдын бар экендиги аны алдастатып салды. Көз алдында өзүн таң кала тиктеген Азирет...
А Азиреттин абалы андан да оор болчу. Аскардын үйүнөн чыккан соң баш оогон жакка басып кете берди. Тагдырдын мындай бурулушун күтпөгөн жаны дендароо. Алдынан бүжүрөп келе жаткан абышканы да көрбөстөн жөөлөп кетти.
– Эй, көзүңө карасаң боло...- деди жек көрө тиктеген ал.
– Кечиресиз...- деп күңкүлдөгөн жигит андан ары жолун улады. Эптеп Бема “убактылуу жашап тур” деген батирге жетти да, керебетке сулк кулады.
“Эмнеге апам менден мунун баарын жашырды? Эмне, ушунчалык жакын адамым да мени ушундай алдашы мүмкүнбү? Эмне болуп кетти? А балким, бул түшүмдүр? Оо, Кудай, түшүм болуп калса кана?” деп жатты.

(Уландысы кийинки саныбызда)

Жолдошбек Кудайбергенов