Жүрөк сыры

Жамгыр төгүп, көчөдө жүргөндөр карбаластап аялдаманы көздөй чуркашты. Ары-бери өткөн унаалар жолдогу сууну чачырата өтүп, аялдамада тургандардын жинине тийишүүдө. Бир гана сен нөшөрлөп жааган жамгырга жүзүң жуулуп, ойго батып келе жаттың. Апакай жүзүң, төгүлгөн кирпиктериң, узун кара чачтарыңдан суу жылгаяк тээп ойноп жатты. Өмүрүмдө биринчи жолу акылдан адаштыра турган мындай сулуулукка туш болдум.
Көпкө карап, көзүм менен узатып кала бердим. Токтогон автобуска чуркай кирип, жан талаша терезеге жакын турууга жулундум. Жинденген апалар сүйлөнүп кала беришти. Басып бара жаткан кыздардын арасынан сени көздөрүм менен издеп жаттым. Бирок чечкинсиздик кылып койдум. Буга чейин канча кыздын башын айлантып, көз жашына калып жүргөн мага эмне болуп кеткенин өзүм да түшүнө албадым. Үйгө жетип түнү бою көз ирмебедим, жинди сыяктуу эле эки жакка басып, сенин элесиң көз алдымдан кетпей жатты. Эртеси жумушка бара жатып сени көргөн аялдаманы айланчыктап көпкө турдум. Арадан алты ай өттү, сени кезиктире албай убарамын. Ой-санаа басып, мурункудай шайыр болбой калдым. Досторум менен жолугушууга, мурдагыдай көңүл ачмай оюндарга көңүл жок. Ошондой күндөрдүн биринде досумдун туулган күнүнө барып калдым. Бир маалда эле залга сен кирип келдиң. Тигиле карап, көргөн көзүмө ишенбей турдум. Досум тамашалай “Алмаз жактырып калса керек, достор, тартып кетмей жок” деп тамашалап калды. Көпкө сүйлөй албай тартынып отурдум. Негедир сени менен сүйлөшпөсөм да, мага өзгөчөдөй сезилип жатты.
– Менин атым Алмаз...
– Айганыш...
Ортодогу тынчтыкты Азиз досумдун таш жарчудай каткырыгы бузду. Баарыбыз ал тарапты карап, анын кызып калгандагы “концертин” көрүп отурдук. Ичимден тымызын сүйүнүп, сегиз ай дегенде гана булуттан чыккан айга окшоп маңдайымдан чыккан сага суктанып карап жаттым. Көп күн деле өткөн жок, экөөбүздүн ортобузду сүйүү сезимдери бийлей баштады. Сени бир күн көрбөй калсам өзүмдү коёрго жер таппай кетем. Акыры үйлөнүү керек деп чечтим. Үйдөгүлөр да тойго кызуу кам көрө башташты. Биринчи жолу сүйүүдөн башым айланып, кубанычым коюнума батпай жүрдүм. Айганышка четин чыгарайын деп кафеге чакырып, ачык сүйлөшүүнү чечтим.
– Айка, мен сени сүйөм, билесиң да? Экөөбүз үйлөнөлү...
– Алмаз, сен эмне деп жатасың, каяктагы той?! Мен сенин теңиң эмесмин! Мен сени баарын түшүнөт деп ойлогом, бирок сен түшүнө албадың...
– Эмне деп жатасың?! Эмнени түшүнө албадым, айтчы?!
– Көзүң эч нерсени көрбөй калды беле же досторуң айткан жокпу эч нерсе?
– Эмнени айтыш керек эле?
– Алмаз, мен сени жакшы көрөм. Бирок бактылуу кыла албайм. Мен сендейлердин далайын көргөм, мен бүткөн адаммын!
Көзүм караңгылап, сүйүктүүм­дүн, досторумдун мага кылган чыккынчылыгынан, кыянаттыгынан жүрөгүм кан жалап кетти. Муштумум өзүнөн-өзү түйүлүп, столду бир чаап туруп эшикти көздөй жөнөдүм. Бир жума эч ким менен сүйлөшпөй, үйдөгүлөргө эмне дээримди билбей баш катырып жүрдүм. Акыры баары бир Айганышка эле үйлөнүүнү чечтим. Ал макул болбостугун сезип, ала качып алууну чечтим. Караңгыда батиринин жанынан машинага салып, боздоп, жалдыраганына карабастан алып барып отургузуп салдым. Бирок экөөбүздүн бактылуу жашообуз көпкө созулбады. “Баарына көзүмдү жумуп жашайм, баарын кечирдим” дегеним менен, тилекке каршы, жашырган сырыбыздын бет кабы бат эле ачылып, аз убакыттын ичинде бүт айыл жубайымдын мурунку жашоосунан кабардар болуп калды.
Айганыштын “кетем, мен минтип жашай албайм!” деп ыйлаганына карабастан, зордоп жашатып келдим. Ал да мага көнүп, жашообуз оңоло баштаган. Бирок бүтпөгөн ушактар бизге тынчтык бербеди. Акырындап уруш-талаш да көбөйө баштады. Акыры мага айтпастан кийимин чогултуп үйдөн кетип калыптыр. Үйгө келсем столдун үстүндө менден кечирим сураган кат туруптур. “Мени кечир, сени бактылуу кыла албайм. Суранам, мени издебе...” деген сөздөр көз жашына жуулуп, кагаз суу болуп калыптыр. Издеген, барбаган жерим калбады. 2 жумадан кийин чет өлкөгө учуп кеткенин уктум.
Азыр мурунку жасаган жаман иштеримди көп ойлочу болдум. Канча кыздын көз жашына, канчасынын каргышына калдым экен?! Ошонун баары менин жашоомо чоң таасирин тийгизди окшойт. Миңдеген кыздын арасынан бирөөнү гана сүйүп, бирок өзүмдү да, аны да бактылуу кыла албадым. Айганыштын күнөөсү, болгону, убагында мен сыяктууга кабылып калганы эле болсо керек...

Айбек

Мальвина Уметбекова
koom@super.kg