Асел Турдалиева:
– Эсимде, Бектин туулган күнүнө карата уюштурулган концерти болчу. Кудай жалгап дал ошол күнү бир нерсени сезгендей фонограммасыз ырдагым келди. Кээде аппаратура жакшы болсо фонограммасыз ырдап коймой адатым бар болчу. «Мен фонограммасыз ырдайм» десем кесиптештерим таң калып коюшту. Анан эле мага кезек келип, сахнага чыгып алып аябай бийлеп ырдап жаткам. Мен ырдап жатканда залга түшүп, элге жакын келгенди жакшы көрөт эмесминби. Адатымча залга түшүп келе жатып эле бир маалда күтүлбөгөн жерден мүдүрүлүп кетсем болобу?! Такасы аябай бийик туфли кийип алган элем. Көрсө, ошол такам полдон чыгып турган мыкка илинип калыптыр. Ошентип, жерге тизелеп отуруп калдым да, микрофонум колумдан бир топ жерге ыргып кетти. Элдер фонограммасы билинип калып эки эсе уят болот деп ойлоштубу, ызы-чуу түшүп эле ышкырышып, күлүп калышты. Мен ордумдан туруп, микрофонду алдым да, каткырып күлүп коюп ырымды келген жеринен баштап улантып кете бердим. Ыр бүткөн соң элдер ыраазы болушуп аябай кол чаап калышты.
Менден кийин Бек чыгыш керек болчу, ал сахнага чыгып, элдерге кайрылып: «Аселди мас экен деп ойлоп калдыңыздар го, ээ? Бул ичпейт, мунун болгону ушул, чалынып-чулунуп жүрө берет...» деп койду. А мен болсо сахнанын артына өтүп алып өзүмчө уялып, аябай жаман болгом. Андан бери эки жыл өтсө да ушул окуяны эстегенде азыр деле бетим кызарып кетет.