(Башы өткөн сандарда)

Учак ордунан көтөрүлүп, абада калкый баштаганда гана Азирет ичинен жеңил дем алды. Бул жолго чыгуу ага оңойго турган жок. Эчен жолу барбай койгусу, жүрөк түпкүрүндө келе жаткан тартылуунун тамырын жулуп салгысы келди. Бирок анте албайт эле. Ар дайым шарт кескен шар мүнөзү менен белгисиздикке багыт алган жаны бул жолу жүрөксүнүп турду. Көзүн жума оюн топтогонго аракет кылат. Оюнда Бегимайдын каты. Андагы саптар...
Түркияда эң ысык жай айынын бири эле. Учактан түшөрү менен Бегимай жазган дарекке жөнөдү. Таң калычтуусу, бул үй эмес, шаардын так ортосунда жайгашкан кафе болуп чыкты. Адашып калган окшойм деп эки жагын карап, кайра таксиге отурганча көзүнө тааныш караан илинди. Башына бир байлам жоолук салынып кардарларды тейлеп жүргөн келин Бегимай эле. Чай ташып, заказ алып жүргөн Бегимайды көрүп Азирет жүрөгү сыйрыла аяп, бир топко тиктеп турду. Бегимай мындай жумушка жаралган жан эмес болчу. Четки столдордун бирине келип отурду. Бегимай аны кадимки кардар экен деп ойлоп, жүзүнө баам салбай, жанына келип эмне ичерин сурады.
– Бема!
Көмөкөйдөн буулугуп чыккан тааныш добуш келинди селт эттирди. Башын көтөрүп, Азиретти бир тиктеп тааный коюп, муңайым жылмайып алды.
– Ой, келдиңби? Мен сени кабарлашпаганыңдан келбейт го дегем.
– Келбейин деп ойлогом...
– Үй-бүлөң кандай? Алина жакшыбы?
– Баары дурус, Алина сага салам айтты.
– Саламатта болсун...
Ыңгайсыз жымжырттыктан кийин Бегимай күнгө тотугуп кеткен жүзүнөн уялгандай акырын үн катты.
– Мен... Мурат кырсыкка кабылгандан кийин...
– Унчукпа, эч нерсе деп актанба, жаным. Бул турмуш эмеспи...
Аңгыча кафе тараптан кимдир бирөө Бегимайды чакырып калды. Ал тез ордунан турду.
– Макул, сен азыр жайгаша бер. Кечинде өзүм чалам.
Азирет күнү кечке анын караанын тиктеп отура бергенге даяр эле. Бирок Бегимайдын өңүнөн кысылып жатканын байкап, ого бетер уялта бербейин деп ордунан турду.
Кечкисин номеринде отурганда Бегимай телефон чалды. Бир аз убакыттан кийин эле ал маңдайында отурду. Бири-бирин тиктеп туруп жылмайып алышты.
– 5 жыл өттү. Сен өзгөрүп кетипсиң, Бема,- деди Азирет ичи ачыша келиндин сулуу жүзүндөгү убайымдын, санаанын белгиси болгон бырыштарды карап.
– Өмүр өтүп бара жатпайбы. Убакытка эч кимибиз каршы тура албасак керек.
– Бирок мезгил өткөн менен, биздин дартты дарылай албады. Ушундай эмеспи? Сен кеткенден кийин тагдырыма баш ийдим. Бирок...
– Чүш-ш! Азирет, эски жараатты козгоюн деп чакырбадым сени. Болгону, кайсы бир убакта сенден уурдап кеткен бактымды кайра өзүңө кайтарып берейин деп чечтим. Жок, мен чечкен жокмун, тагдыр мени өзү ушул жарга такады. Билесиңби, баягы биздин түндү? Экөөбүз чогуу болгон ошол түн!
– Кантип аны унутайын?..
– Ошондо менин боюмда болуп калган экен. Аскат... Аскат Мураттын баласы эмес! Ал – сенин уулуң!
Тоо кулап баратабы же жер жарылып баратабы? Оо, Кудай, бул сөздү чын уктубу же жалганбы? Азиреттин башы дүңгүрөп турду. “Аскат – сенин уулуң!” Оо, Жараткан, ошол баланын тагдырын ойлоп, өз бактысынан баш тартпады беле? Ал атасынан ажырабасын, өзү сыяктуу ата мээримине зар болуп чоңойбосун деп ушул кадамга барбады беле? Көрсө, анын баары жалган тура... Ордунан тура калып Бегимайды ийинден ала жулкулдатып жиберди.
– Калп! Ишенбейм!
– Кечир мени, сенден алгач ушинтип өч алайын дегем. Бир Мураттан, анан сенин атаңдан башка эч ким билген эмес бул сырды. Жалган болсо, сага айтып эмне кылат элем?..
– Атам кайдан билет?
– Ал баланы өзүнүн уулу Аскатка окшоштуруп таанып койгон. Эсиңдеби, бир жолу көрүстөнгө барып атаңдын абалы начарлап кеткени... Ошондо ушул сырды билип абалы начарлаган. Бирок андан сага таптакыр айтпашын суранган элем.
Азирет эми эстеди. Атасынын “Аскат... Бегимайдын уулу сеники! Ушуну унутпа!” деп үзүлгөнүн эстеди. Колдору шалдая түшүп, башын мыкчып отуруп калды. Бир топко ушинтип отуруп башын көтөрсө, Бегимай өзүнөн көзүн албай турган экен.
– Эгерде Мурат кырсыкка кабылбаса, мен өмүр бою балам бар экенин билбей калмак экенмин да, ээ?
– Кайсы бир убакта баары бир айтмакмын.
– Токтот! Сүйлөбө мага, билесиңби, сен менин өмүрүмдөгү эң ыйык адам болчусуң. Сенден муну күткөн эмесмин. Болуптур, мени ушун үчүн эле чакырбасаң керек. Дагы эмне керек сага менден?!
Бегимайга ушул суроо эң оор тийди. Дирт этип алды эрксиз. Бирок бар эркин жыйып Азиреттин көзүнө тике карады.
– Мен Муратты бутуна тургузушум керек. Бул үчүн тагдырга кандай бааны төлөрүмдү да билем. Мен сага уулуңду берем. Бирок Мураттын дарылануусу үчүн чоң суммадагы акча керек болуп жатат. Аны бутуна тургуза алам деп кепилдик берген бир гана врач бар. Ал Германияда жана анда дарылануу бир топ кымбат экен.
– Түшүндүм, канча каражат керек болсо салып жиберем.
– Азирет!
– Эмне?! Эсиңе сен дагы түй! Азыр өзүң каалаган баага мага уулуңду сатып жибердиң. Эми бала меники! Эч убакта кайтарып алам деп ойлобо...
– Жок! Суранам, Азирет, антип мени баламдан биротоло ажыратам дебе. Сен анте албайсың, билем, сенин жүрөгүң назик, мага анчалык кастык кыла албайсың. Мен бул акчаны карызга гана сурап жатам. Бир жылбы, эки жылбы, Муратты бутуна тургузуп алгандан кийин уулумду өзүмө бер. Ал – менин жашоомдогу эң кымбат адамым. Мураттан кийинки эле эң кымбат адамым.
Азирет тамагы буулуп, азыр жеп жиберчүдөй карады. Кызганычтан жүрөгү жарылгансып, кансырап жатты. Башка сөздү укса да, балким, анчалык оор тиймек эмес, бирок Бегимай Мурат үчүн ушул кадамга барып жатканын оор кабыл алды. Бул эмне деген аял? Жүрөгүн, өмүрүн, өзүндө болгон жакшы нерселердин баарын уурдап алып, ал тургай канынан жаралган баланы башканы ата дедиртип... “Ишенбе, аялдарга колдон келсе, эркектен амалдуураак кырк бир эсе” деген чын экен да. Каары, ызасы толуп, өзүнө батпай турду.
Бегимай шалдырай басып киргенде эле Мурат бир нерсе болгонун билди. Суроолуу тиктеген күйөөсүнөн көзүн ала качып, башка нерсеге алаксыганга аракет кылды. Мурат уктап калгандан кийин уулуна тамак берип жатты.
– Атам айыкканда балыкка барабыз, ээ, апа?- деди көздөрүн балбылдаткан уулу. Тамагына тыгылган ыйын акырын жуткан Бегимай баланын башынан сылады.
– Аскоо, сен чоң баласың, ээ?
– Ооба, атамды мен дагы бүгүн караштым. Китептеги сүрөттү карап айтып бердим. Мен чоңмун, апа, мына ишенбесең карап көрчү...
Эки муштумун түйгөн бала энесине мактана карады.
– Мен атаңды башка шаарга доктурга алып барышым керек. А сени... сени... Аскат, сен бир аз убакытка биз менен жашай албайсың, атаң айыкканча...
– А сен көпкө келбейсиңби?
– Таенеңдердикине барганда эсиңдеби, экөөбүз Кыргызстан деген ушул деп көпкө сейилдебедик беле? Эми ошол жакка кетесиң.
– А сен качан келесиң?- деди суроосун кайталаган бала.
– Мен барам. Атаң жакшы болуп калары менен эле барам, балам. Сен Азирет байкеңдин тилин ук, ээ? Анан да эртең атаңа Азирет байкең менен кетип жатканыңды айтпа. Жарайбы? Жөн гана “апам мени сейилдетип келет” дегин. Болбосо сени жибербей коёт.

(Уландысы кийинки саныбызда)

СЕРИАЛДАРГА СЫНАК
Окурман, сиздин мазмундуу, көлөмдүү, кызыктуу сериалыңыз барбы? Анда биздин гезитке жибериңиз. Мыкты делген сериал тандалып, гезит бетине жарык көрөт. Эске алуучу нерсе, сериал аягына чыккан электрондук вариантта, көлөмдүү, кызыктуу болсун.
Бул сунуш сизди кызыктырса, биздин редакцияга келип же телефон аркылуу байланышсаңыз болот.

Тел.: (0312) 32-31-67
lira@super.kg