Илгери-илгери өткөн заманда көзгө атар мергенчи жашаптыр. Ал ар күнү мылтыгын ийнине асып, токойдон кийик атып келип, бир айылдын элин бакчу экен. Бир жолу мергенчиликтен кайтып келе жатканда жол четинен канаты кайрылган булбул таап алат. Мергенчи аны үйүнө алып келип, жараатын дарылап өзгөчө кам көрөт. Күн сайын токойдо сайраган түрдүү канаттуу куштардын үнүн комузга салып, булбулга ойноп берет. Булбул мындай камкордуктан бат эле сакайып чыгат.
Бир күнү булбул мергенчиден:
– Мага күүлөрүңүздөн үйрөтпөйсүзбү?- деп суранат.
«Макул» деген мергенчи ар күнү кийиктен келгенде комузун колуна алып, ар кандай мукам күүлөрдү чертет. Булбул болсо тыңшап, күүлөрдү туураганга тили жатыгып, аздан-аздан үйрөнө берет. Бара-бара тим эле комуздай таңшытып, бүт үйрөнүп алат. Анын сайраганын уккан эл тыңшап эле отургусу келип, таң калышат. Ошондо мергенчи булбулга:
– Сенин сайраганың баарына жагып жатат. Бирок күндүзү иш менен күйпөлөктөп жүрүп жакшы уга албай жатышат. Ошондуктан мындан кийин таң эртең сайрагын. Эл бош, сайраганыңды угуп ырахаттана маашырланышсын,- деп суранат.
Ошентип, мергенчинин сунушу менен булбул дайыма таң эртең сайрап калган экен.

Дамира Арстанова
balakai@super.kg