(Башталышы өткөн сандарда)

Ызалана түшүп апама бурк эте бир тийдим.
– Апа, кызым али кичине дебейсиңби. Окуумду жакшыраак бүтүп алганча элчи-жуучуңарды токтоткула.
– Азыр деп ким айтып жатат, кызым. Болгону азыр сөйкө салып, баш байлады кылып коёлу деп сөз айтып жаткандар бар. Атаң айылда кадыр-барктуу адам. Анын кызы Баян сулуу дешип сени...
– Апа, Эмир менен болгон окуяны билесиз го. Экинчи жолу мен сөйкө салынбайм. Тагдырым жазган адамыма сөйкөсүз эле турмушка чыгам. Эмирден кийин эч кимге сөйкө салдырбайм.
Менин жаралуу жериме тийип алганын сезген апам бооруна кыса берди.
– Жалгыз кызымдын көңүлү келбеген жерге берип жинди болуптурмунбу. Болгону, келген меймандарга сый көрсөтүп узата берели. Калганы Кудайдын колундагы иш.
Уф, деги биздин айылдын каада-салты көп, мени менен учурашканы келгендердин аягы да суюла бербеди. Мага баарынан оору Эмирдин апасы менен жолугушуу болду. Аз убакыттын ичинде картая түшүптүр. Мени чекемден өөп, улутуна берди.
– Маңдайың жарык, бешенеңден нур чачырап турган жансың. Уулума буюрбай калдың. Кантейин, жалган жалаанын курмандыгы болуп кетти, каралдым,- деп шыпшына берди. Ансайын кичирейип, бул окуяга тек мен гана күнөөлүү болгондоймун. Ал кетеринде мени жанына чакырып, колума кичине блокнот карматты.
– Кызым, билем. Эми Эмир экөөңөрдүн жолуңар бирикпей калды. Бирок уулума жолукканы барганда сени сурай берет. Ушуну колума берип, сага жолуксам берип коюшумду өтүнгөн. Мына, аманатты аткардым, балам...
Колум дирилдей блокнотту карап турдум. Өз бөлмөмө кирип, акырын барактай баштадым.
«Баян, жаным менин, жайдарым! Сени сагындым, балким, түрмөдө жатып сага мындай сөздөрдү айтканга укугум жоктур. Бирок өзүмдү кармай албадым. Мен күнөөлүү эмесмин, Баян. Мен ал кезде ал кызга жоломок тургай, сенден башка адамды ойлой албайт элем. Балдар менен отуруп ичкенимди билем, аракка бир нерсе кошулганбы, тез эле мас болуп, анан да ойго келбегендей жиндилик кыла баштадык. Билбейм, эртеси адырда ойгонсом эле жаныма тиги кызды жаткырып коюшуптур. Ары жакта үч бала жаткан экен. Биз ичип баштаганда ал кыз жок болчу, мен муну так билем. Бул кимдир бирөөнүн экөөбүз үчүн уюштурган каргашасы болду. Эмнегедир оюм барып эле Жанарага такалып жатат. Балким, туура эмес ойлоп жаткандырмын, бул үчүн кечирим сурайм, бирок мындан ары Жанарадан сак бол. Элдин баары сендей ак дил, ишенчээк эмес. А сен таптакыр башкачасың. Апакайым менин, сенин жүзүң да, жан дүйнөң да бирдей аруу...»
Блокнотту андан ары окуганга кудуретим жетпеди. Чын эле кайдагы нерсени айтып, чагымчылык кылып жатат деп ойлодум.
Каникул бүткөнчө мени көрүп, сынап кеткендердин аягы үзүлбөдү. Атам менен апам эмне деп жооп берип жөнөтүп жатканын сезип турдум.
Ошентип кайрадан борборго жөнөдүм. Жашоомдогу бурулуш ошол жылдын күз мезгилинде башталды. Бир аз убакыт дагы жумуш караштырып көрө турган болуп чечип, мурунку жумушума телефон чалбаган элем.
Бир күнү эртең менен турсам, эшиктин алдында толтура роза төшөлүп турган экен. Ошол замат чөнтөк телефонума СМС келди. «Сенсиз жай мезгили мен үчүн өтө кызыксыз өттү. Сен келдиң, кайрадан жан дүйнөмдө майрам башталды, Дастан» деп жазып коюптур.
Кызык, ушу аз эле сүйлөм мени өрттөп кетти. Эки ооз сөз үчүн асманга учуп, кайра жерге чабылдым. Бул эмне дегени? Кандайча?
Жанара да жаңыдан ойгонгон кези болчу, көздөрү чоңоё түштү.
– Мына сага, курбум, бул ким, ыя?
– Дастан окшойт...
– Вау, мен билгем, соо каректер антип карабайт болчу. Ал сени башкача тиктеп жаткан. Чынбы?
Мен унчукпай СМСти көрсөттүм.
– Тим эле тыптынч жүрүп алып укмушсуң. Жүрөгүн жаралаган экенсиң да, ээ?
– Жанара, мен...
– Койдум, койдум, билем, сен дагы аны жакшы көрөсүң. Балким, али өзүң да шектенбей жаткандырсың, бирок мен аны жактырып калганыңды башынан эле билгем. Эми курбум, алдыга! Эмир да унутулду, жаңы сүйүү башталды. Жашасын жаңы сүйүүлөр!
Жанара канчалык жашырайын десе болбой үнүндө кер какшык, ыза турду. Аны өзү да сезип калды окшойт, дароо токтой калды да, эрдин тиштей көпкө ойлонуп калды. Үн катпай тизилген розаларды карап көпкө отурдук. Жанара бир кезде чыдабай кетти да, мени кучактай калды.
– Кечирип койчу, сага өткөндү эстетейин деген эмесмин. Түшүнүп турам, сен дагы бактылуу болушуң керек. Мен ушундаймын, ар дайым сенин көңүлүңдү кирдетип алам.
Бул аралыкта Назик Азамат менен чет өлкөгө кете турган болуп жаткан. Ал Дастандын жоругун угары менен шакылдата алакан чапкылап калды.
– Баян, эгерде сен айткан үйдүн ээси ушул жигит болсо, эч ойлонбо. Дароо макулдугуңду бер. Мына, мен Азаматты тандаганым үчүн эч качан өкүнбөйм. Анткени аны менен бүт өлкөнү кыдырам.
– Качан үйлөнгөн жатасыңар?- дедим мен.
– Азырынча өзүбүз үчүн жашайбыз деп чечтик. Кийин көрөбүз.
– Мага Дастандын ошол байдын баласы болгону, тескерисинче, жакпай жатат.
– Макоо, жашоо бир келет, оозуңду ачпай, аны кармап калышың керек,- деди Назик. Жанара эмнегедир үн катпады.
СМС-билдирүүдөн башка Дастандан эч кандай кабар болбоду. Күнүм бир ууч үмүткө айланып калды. Толук бир ай дегенде дагы бир билдирүү келди. «Баян, сага күлүп жүргөн эле жарашат. Муңайбай жүр!»
Мына сага, менин бир айлык кыйналуум ушу гана билдирүүгө арзыйт экен да. Ташбоор десе, мен аны, мен азыр аны... Жиним менен дароо телефонду алып, анын номерин тере баштадым. Күтүп тургандай трубканы дароо ала салды.
– Алло!
Мен чаларын чалып алып эмне деп айтарымды билбей тутугуп калдым. Бир топко чейин демибизди тыңшап туруп турдук.
– Баян, кандайсың?- деди ал чарчаңкы. Тобо, кудум экөөбүз күндө акыбал сурашып жүргөн адамдардай жай сүйлөшүп жаттык.
– Жакшы.
– Мен азыр жумуштамын, сени сагындым. Бүгүн сага барам...

(Уландысы кийинки санда)

Асия Алиева