(Башталышы өткөн сандарда)

– Сен Аруукесиң.– Угуп тур. Сөзүмдү бөлбө, келиштикпи? Көп эле кинолордо кездешет го. Өлдү деген адам кандайдыр бир жол менен жарыкты көздөй бараткан болот, капыстан эле артынан үн чыгат. Ал артка кылчайганда кайрадан бул дүйнөгө кайтат.

Менде дал ушундай болду. Эсимде, коридор менен бараткам. Каалга ачылып, андан нур түшүп турат. Кандайдыр бир күч ошол тарапты көздөй жетелеп жатты. Акыры ал нурга жетип бардым. Эч нерсе билинбейт, көзгө ушунчалык жагымдуу нурдун арасында турам. Капыстан алдымдан жетелешкен кыз-жигит чыкты. Мени жылмая карап алышкан. “Сага эрте”,- деп кыз айтты. Жигит башын ийкеп койду. “Силер кимсиңер?”- дедим. Экөө тең сырдуу гана жылмайып коюшту. Анан көзүм умачтай ачылды. Ооруканада экенмин. Чыйпылдаган эле аппараттардын үнү угулат. Дем алууга жардам берүүчү кошумча медициналык каражатка кошуп коюшуптур. “Мен кайдамын?” биринчи келген ой ушул болду. Башым чыңалып ооруйт. Бир убакта врач кирип келди. Ал башкаларды дагы чакырды. Ар нерсени сүйлөшүп жатышат. Бирок үндөрү алыстан угулгандай. Алардын жанымда турганын сезип жатам, бирок кыймылдай да, сүйлөй да албай койдум. 3 күн дегенде сүйлөгөнгө жарадым. Дарыгерлер ушуну эле күтүп жатышкандай.

– Сиздин атыңыз ким?- деди папке көтөргөн ак халатчан айым. Мына ушул жерден башка чапкандай болдум. Эсиме келгениме 3 күн болгону менен, өзүмдүн ким экеним жөнүндө ойлонбоптурмун. Балким, ага алым келген эмес беле, билбейм. Айтор, ушул суроо жаңырары менен туңгуюкка кептелдим. Себеби ысымымды, ким экенимди эстей албай койдум. Көздөрүмдү алайтып эле туруп бердим. Дарыгер айым түшүндү окшойт, мени аяп карап койду да:

– Эс ала бериңиз. Баары жакшы болот,- деп чыгып кетти.

Кыязы, кимдир бирөөнүн менде катуу кеги болгон окшойт. Мени эч аябай сабап салыптыр. Башымдан тамтык жок, мурдум сынган. Бетим чулчуюп, ар кайсы жери шишиген. Өлдү дешсе керек. Шаардын четирээк жагындагы таштанды челекке таштап кетишиптир. Муну мени карап жаткан врач айтып берди. Мен 4 күн эсиме келбей жатыптырмын. Бирок жашоого болгон каалоом күч окшобойбу, акыры ойгонупмун. Бирок ким экенимди билбей турдум. Дагы 3 күн өткөн соң мен жаткан палатага жашы ортолоп калган аял жана эркек кирип келди.

– Кызым,- деди аял колумдан кармап. Чочуп кеттим, себеби тааный алган жокмун. Эркек адам болсо көзүнөн жаш сызылтып мени көпкө тиктеп турду. А мен эмне деп сүйлөөрүмдү билбейм. Ичимден болгон аракетим менен булар кимдер эле деген суроого жан талашып жооп издеп жаттым. Жок, эч нерсе эстей алган жокмун.

– Силер кимсиңер?- мен баары бир сурашым керек болчу. Алар абалымды билишкен окшойт. Аял шашпай түшүндүрүп бере баштады.

– Мен Маржан, сенин апаң, бул болсо Мурат, атаң болот. Сенин атың Жанна. Биздин кызыбызсың.

“Жанна...” Бул ысымды 100 жолу ичимден кайталап жаттым, бирок эстей албадым.

Апам ушул күндөн тарта жанымдан чыккан жок. Үйдөн сүрөттөрдү, видеотасмаларды алдырды. Менин бала бакчадагы, мектептеги сүрөттөрүм. Бой жеткендеги апамдар менен түшкөн бирин-экин сүрөт жүрөт. Паспортум бар экен. Муратова Жанна Муратовна деп жазылып, анан бадырайган сүрөтүм чапталып турат. Мен дээрлик 1 айдан ашуун убакыт ооруканада жаткан соң мээмде залалдуу шишик бар экенин айтышты. Эми эле мени өлөйүн деп калган жеримден өткөн бир күнүн да эстей албаган абалында таап, тирүү экениме шүгүр кылып отурган ата-энеме катуу тийди окшойт. Апам солкулдап ыйлап, соороно албай жатты. Колдорумду өпкүлөп ыйлап жатканын көрүп, ошондо биринчи ирет мага бейтааныштай эле сезилип келген аялга “Апа, ыйлабачы! Баары жакшы болот”,- дедим. Бир эсе менин аны апа дегеним, бир эсе өзүмдү-өзүм шыктандырып “баары жакшы болот” дегеним апамды чыйралтты окшойт. Ооруканада жарым айча жаткан соң апам, атам, мен болуп Израилге учуп кеттик. Операция ошол жакта болмок. Ата-энемдин улуту казак. Атам ар иштин көзүн билген, өзүнүн жеке ишканасы бар ишкер экен. Акча жагынан маселе жаралган жок, андыктан мага операцияны эң мыкты делген израилдик дарыгерлер жасашты. Биз дээрлик 1 жылга чукул Израилде жашап жүрдүк. Себеби операция оор болгондуктан учакта учууга, унаада жүрүүгө тыюу салышты. Мен жаңы төрөлгөн баладай эле жашоого үйрөнө баштадым. Ата-энемди жакындан тааныдым, алардын төккөн мээрими менен адам катарына кошулдум. Аларды жакшы көрүүнү, жылмайганды үйрөндүм.

Апам ар убак “Жамандыктын артында сөзсүз жакшылык турарына даана ишендим. Сен азыр алда канча жакшысың. Мүнөзүң да, ой-жүгүртүүң да” деп айтып калат. Апам, атам менин мурунку жашоомдун бардык бөлүктөрүн айтып беришкен. Бирок бир нерсени жашырып келишет. Мен мурда баңги болгон экенмин. Муну кошунам Сергей айтып берген. Ал өзү баңги. Анын айтымында, мен ал жана анын достору менен чогуу жүрүп, баңгиге айланыптырмын. Сойку болуп да иштептирмин. Кыскасы, мурда жаман кыз болгон окшойм. Ата-энем ал күндөрдү менден жашырышат. Апамдан сурай баштасам ыйлап жиберет. Алардын жүрөгүн ооруткум келбейт. Ошон үчүн ошол жагымсыз бөлүктү сурабай келем. Бирок ошончо өзүм тууралуу баяндарды угуп жүрүп, бир да нерсени эстей албай койдум.

Анан эле бир күнү метродон сени көрүп калдым. Шаар абдан тыгын болгондуктан унаамды таштап коюп окууга жөнөгөм. Ооба, мен жогорку окуу жайда окуйм. Быйыл биринчи курс. Менин жеке мугалимим бар. Атамдын жардамчысы болчу, кийин мага жардамдашсын деп мугалим кылып жалдады. Ал дайыма мени менен сабактарды талкуулайт, окутат, үйрөтөт.

Ошентип метродо баратсам, сен көзүңдү албай карап туруптурсуң. Кийин “Аруукесиң” деп жабыштың. Адегенде коркуп кеттим. Себеби сен акылынан азган кишидей көрүндүң. Сени полиция алып кеткен соң мени да бөлүмгө алып барышты. Ал арада менин мугалимим Тимур келип калды. Полицияга сени тааныбай тургандыгымды айтып чыктык. Тимур мурда мага айрым бир адамдардын көңүлүн ачуу үчүн жашыруун мушташтар болорун айтып берген эле. А мен кызыгып, мени алып барып кел деп жүргөнмүн. Бир нече күндөн кийин ошол жакка барууну сунуштады. Макул болдум.

Мына ошол жактан сени кайра көрдүм. Сени биринчи көргөндө баягы метродогу жинди неме го дегем. Качан гана оозу-мурдуң канжалап, мени таң калуу менен тиктеп турганыңды көрүп сени бир жерден көргөндөй болуп кеттим. Дал ошондой кейпиңде. Бирок кайдан көрдүм эле? Өтө эле тааныш акыбал, тааныш жүз эле. Мушташтар аяктагандан кийин кете албай койдум. Бул адамды кайдан көргөм, эмнеге мынча тааныш учурап жатат? Балким, ал менин мурунку күндөрүмдү эстешиме жардам берип жүрбөсүн деген ойго кептелдим да, сени күтүп тургам...

(Уландысы кийинки санда)

Марат Жанбараков