(Башталышы өткөн сандарда)

Бул күндүн эртеси Болуш Арсенге унаасын айдатып Ысык-Көлгө барып келди.
– Эртең атаң өзү чыксын!- сапардан келген соң Болуш Арсенге буйрук менен сүйлөдү. Жолду катар кекеткенсип келген Болуштун эми туруп кыйынсына сүйлөгөнү жигитке жакпады. Бирок унчуккан жок. Унааны токтотуп, короодон чыгып кетти. Кызыгы бул күнү аны эч ким чай ич деп чакырган жок.
Болуш Арсен чыгары менен унаанын ичиндеги видеобайкагычты (видеорегистратор) алып чыгып, үйүндөгү иш бөлмөсүнө кирип, тартылып калган тасмага көз жүгүрттү. Дал өзү ойлогондой эле болуптур. Жаштар бир сыйра унаа менен шаар кыдырышкан экен. Андан кийин талаада отурушат. Унаанын үстүнө да чыгып кетишиптир. Анан акыры кызды үйүнө жеткирип барыптыр. Кыздын дареги керек болчу Болушка...

ххх

– Кызым, дарбазаны такылдатып жатышат. Карап койчу?- Сабира Бегимайга кайрылды.
– Баратам...- короодогу гүлдөрдү сугарып жаткан кыз дарбазаны көздөй басты. Эшикти ача калып эле дал болуп туруп калды. Жүздөн ашуун оролгон кыпкызыл розаларды илмийген бир жигит эптеп көтөрүп туруптур.
– Түшүнбөдүм?- деди Бегимай таң калып.
– Бегимай сизби?
– Ооба.
– Бул анда сизге. Ушул дарек көрсөтүлгөн.
– А ким берип жиберди муну?
– Болуш Сардарович. Муну айтпашым керек эле... Кыскасы, муну кармаңыз,- тиги жигит кыздын колуна ак конвертти карматты да, уруксат сурабай эле гүлдөрдү үйгө көтөрүп кирип кетти.
Кыз бөлмөсүнө кирип конвертти ачты. "Эң сулуу кызга... Бегимай, бул сага. Белек катары кабыл алып кой. Бардык суроолоруңа жооп таап берүүгө даярмын!" деп жазылыптыр катта. Телефон номуру жазылган. Анан конвертте кайсы бир банктын төлөм картасы жана анын сыр сөзү жазылган кичине кагаз да бар экен. Бегимай дендароо болуп туруп калды.

ххх

Кыз акыры чалмак. Болуш муну билген. Чоочун номурдан чалуу келгенде эле Бегимай деп болжолдоду. Жаңылбаптыр.
– Болуш байке, саламатсызбы?
– Саламатчылык.
– Бул Бегимай...
– Кандай, Бегимай? Иштериң жакшыбы?
– Жакшы. Сиз мага бүгүн белек жибериптирсиз. Бул ашыкча нерсе болуп калды. Сизге тиги төлөм картаңызды берип жиберейин. Мага мындан ары мындай белек берүүнү токтотуңуз деп суранам. Билесиз го, менин жигитим бар...- Бегимай бул сөздөрдү айтып жатып, эмнегедир жылмайып алды. Жан дүйнөсүнүн кайсы бир бөлүгүндө ал Болуштун бул белегине ыраазы болуп жатты. Бирок бул сезимди моюнга алгысы келбейт.
– Мейли, кечирип кой. Бирок белектерди кайра артка албайм. Пайдалана бер. Бул чын дилден чыккан белек.
– Жок, кереги жок. Жеткирип берем өзүм.
– Өзүңбү? Анда мен сага унаа жөнөтөм. Келсең, мен сага баарын түшүндүрүп бере алам деп ойлойм.
– Жок, унаа жөнөтпөңүз. Арсендин атасы...
– Сага башка айдоочу барат.
Аз өтпөй Бегимайдын үйүнө ак Гелендваген токтоду. Кыз бейкапар гана унаага отурду. Өзүнчө кубанып жатты. Эмнеге экенин өзү да түшүнбөйт.
Акыры унаа Бишкектеги жаңы курулган имараттын алдына токтоду.
– Болуш Сардарович сизди күтүп жатат,- деди орто жаштагы айдоочу. Бегимай кызарып толкунданып алган. Унаадан түшөрү менен кайдан-жайдан пайда боло калган шыпылдаган жаш жигит кызды ээрчитип жөнөдү. Имараттын үчүнчү кабатында өзгөчө жасалгаланган бөлмөдө Болуш отуруптур. Кызды көрө сала ордунан тура калды.
– Салам, Бема...- Болуш эркелете сүйлөдү. Жылмайып алган.
– Саламатсызбы?
– Кечирим сурайм. Дуулат байкеден башка айдоочу бошобой калып, анын өзүн жиберүүгө туура келди. Бирок байкашымча, силер бири-бириңерди тааныбайт окшойсуңар.
– Айдоочу Дуулат байке беле? Арсендин атасыбы?
– Мен кечирим сурайм. Башка арга жок болуп калды,- Болуш актанды. Бирок ал баарын атайын жасаган болчу. Анын чеберчилик менен койгон тузагына Бегимай өзү эле келип түшүп берди. Кантип түшкөнүн байкабай да калды.

ххх

Күндөр тездик менен өтүп жатты. Жай тез эле күзгө алмашты. Ноябрдын бүркөө күндөрү башталды. Эң ыңгайсыз күндөр. Ооба, Арсен үчүн ыңгайсыз күндөр болчу. Мындай суук күндөрдө сейилдеп кечке жүрө албайсың. Бегимай үшүп кетет. Үйүнө кетиши керек болуп калат. А Арсен аны эч эле коё бергиси келбейт. Албетте, акчасы болсо жылуу имараттын ичинде ысык кофе ууртап отурса сонун болмок. Бирок жигит азыр студент. Ашыкча акчасы жок. Анча-мынча үйлөрдүн чиймелерин чийип бир аз акча тапса эле кызды кинотеатрга же бир көңүл ачуучу жайга чакыра калмайы бар, бирок андай жумуштар да кайра-кайра чыга бербейт.
Ошол күнү да чөнтөгүндө жол кирелик эле акчасы бар болчу. Бегимайдын окуу жайына келип, аны күтүп отурду. Жок дегенде аялдамага чейин узатып барып, жүзүнөн сүйүп кеткиси келди.
– Кандай?- кыз бир убакта күлүп-жайнап чыга келди.
– Жакшы, жаным. Өзүңчү?- кыздын жүзүнөн сүйдү.
– Сонун! Бүгүн эмне кылабыз?
– Эч нерсе. Сени көргүм келип келдим. Бирок чынын айтсам акчам жок. Мынабу суукта сейилдеп да жүрө албайсың го...
– Адаттагыдай аялдамага чейин узатам дечи?
– Ооба.
– Кыш келсе экөөбүз таптакыр жолукпай калабыз го, ээ? Ноябрдын жамгырына эле ушунча жүдөдүк.
– Кышта деле келип турам ушинтип,- экөө жетелешип жөнөштү.
Аялдамада 3-4 кыз шыңкылдап күлүп ар кайсыны сүйлөшүп турушкан. Булар Бегимайдын группалаштары. Кыз алар менен баш ийкеп учурашты. Улам бир нерсени шыбырашып күлүп жатышты өзүнчө. Бир убакта кызыл пальточон сары кыз:
– Бегимай, келсең?- деп чакырды. Кыз-жигит алардан обочо турушкан болчу.
– Эмне болду, Саадат?- Бегимай группалаштарынын жанына барды.
– Сен бул жигит менен олуттуу эле сүйлөшүп жатасыңбы?- сары кыз шыбырады.
– А эмне болду?
– Эч нерсе деле эмес... Бирок мунуңдун акыл-эси соо элеби?
– Ал эмне дегениң?
– Бул жайы деле, кышы деле бир эле кроссовка менен жүрөт го. Кийимин алмаштырабы?- Саадаттын жанындагы кыздар "бырс" эте күлүп жиберишти...

(Уландысы кийинки санда)

Марат Жанбараков