– Мен аялмын. Эркек эмнеден жасалганын билбейм, бирок мен жумшак нерседен жасалганыма көзүм жетет. Эркекке күч, бийлик канчалык керек болсо, мага жумшактык, камкордук, аяр мамиле кылуу ошончолук керек болчу. Менин улуу вазийпам да, бул дүйнөдөгү миссиям да бала төрөө, тукум улоо, күчтүү эркектин аркасында туруп анын очогун сактоо эле. Бирок силер мага ошол гана милдетти коюп койбодуңар. Көп нерсени жүктөдүңөр.
Ар дайым аскердей катарда даяр турдум. Эсимде, атам менен апам урушуп жатканда агам менен иним жашынып калып, апамды коргоо үчүн мен турчумун. Анан да райондун борборунан майда-чүйдө алып кетип терезеге коюп сатканды мен баштагам.
Ата-энемдинби, бир туугандарымдынбы, жашоомдогу эркектинби баарынын жүгүн алдым. Бул жамандыгымбы же жакшылыгымбы, билбейм. Бирок болгон жүктү менин ийиниме артып койгондон эч кимиң уялбадың. «Ал кыйын, колунан келет» дедиңер. Мен силерди уятка калтырбайын дедим. Жылдар өттү.
Солкулдаган жаш кезим көз ачып-жумганча өтүп кетти. Атам өттү, апам аркасынан кетти, бир туугандарым чоңоюп, ар бири өз ордун тапты. Азыр кылчайсам, мен гана ордумду таппай калган сыяктуумун. Мен гана ошол үй-бүлөнүн сасыткы жумурткасындаймын. Анткени турмушум болбоду. Биринчи, экинчи, андан кийинки эркектер да мага эч нерсе бере алышпады.
38 жашымда төрөп алдым. Өзүм үчүн төрөдүм. Мында эмне күнөө? Менин аркамдан шыбырашып сөөмөйү менен мени жана кызымды көрсөткөндөй, кылмыш кылдыкпы? Кызым азыр 1 жашка чыкты, коом алдында да, эл алдында да күнөөм бар кишидей корунам. Эмне үчүн? Мен аялдык, энелик милдетимди аткаргым келди. Жалгыз карып төшөктөн тура албай калганда эмне болом деп корктум. Чын эле корктум.
Агам, иним, сиңдим келип эки барактан турган уяткаруу докладын окуп кетишти. Тилимди тишиме катып үн катпадым. Үн ката албадым. Анткени аларда жок болсо да, менде уят бар экен. Өлөр алдында апамдын «бир туугандарыңды сага тапшырдым, көз бол, кыялдары корс, баарын сен жайгарып акылың менен туура жолго сал» деген сөзүн эстеп туруп үн катпадым. Менин аялзаты экенимди алар унутуп койсо да мен унутпадым. Мага мээрим, кимдир бирөөнүн камкордугу керек экенин, күчтүү болсом да аял экенимди алар унутуп коюшту. Өх, мен чарчадым... Жашоомдогу болгон төңкөрүштөрдөн, өзгөрүштөрдөн, өзүмдүн амбициямдан, эркектер менен тең тайлаша күч сынашкандан, башкалардын жүгүн моюнума алгандан чарчадым.
Бүгүн мен чарчадым. Чыдамымды кетирген акыркы тамчы – менин күнөөсүз наристемдин жүзүнө тиктеп шыбырашкан аялдар эле. Атасы экенин билсе да кызына фамилиясын бере албаган коркок эркектин коңулга жашынганы жанымды кейитти. Өзүм чоңойткон бир туугандарымдын мага жашоону үйрөткөнү жаныма батты.
Чарчадым мен...
3 күн, жок дегенде 1 күн ийинимдеги жүктү бирөөгө бере туруп дем ала алсам... Бүгүн мен «муну да көтөрөм, мен муну да чечем» дегим келбейт. Мейли, мен үчүн бирөө чечсин. Менин жашоом үчүн да бирөө кабатырлансын. Сенин жолуң бул жакта, аял, сен башка жол менен баспа деп бири мага жол көрсөтсүн. Мен анын аркасынан кеткенге даярмын. Мейли, жолу тикен болсун, кум-таштуу болсун аркасынан басканга даярмын. Анткени мен жооптуу болгондон чарчадым. Андан көрө мен жылуу пледге оронуп терезени тиктейин. Эртең эмне болорун ойлобой жаккан көйнөгүмдү алып киейин, башыма келген бардык акылсыздыктарды жасайын. Эч бир маселени ойлонбой, эртең эмне болору менен ишим жок, бейкапар тынч уктайын.
Чарчадым мен... Күчтүү аял да кайсы бир учурда чарчаарын эч ким билбесе керек. Бүгүнкү маанайым ушундай, акырында сүйүктүү каарманым Скарлетт О`Хара сымал «Мен аны эртең ойлоном, ал маселени эртең чечем» дейин да, уктайын.

Жанара