(Башталышы өткөн сандарда)

Жамиля ойлору менен алышып жатты. Чын эле уулуна мээримден башка эмне бере алат? Коомдогу ордун кантип таап бере алат? Бакыт байлыкта эмес дегени менен, жашоонун эң чоң запкысы да акча жоктугунан экенин өз жон териси менен сезбеди беле. Эмрени бул мураскерликтен ажыратканга акысы барбы? Ошол убакта Данияр байкеси да байланышып Алибек жакын арада балалуу боло турганын айтты. «Бүттү! Демек, мен анын жашоосунан чыктым. Мен Алибек үчүн эч ким эмесмин. Жакында ата болот. Уф, анда эмнеге менин жүрөгүм мынча ооруйт? Эмнеге кызганычтан жинди болуп жаным кашаят? Бүтсүнчү бул азап. Токтосунчу. Алым калбады».
Ыйлады, адатынча үнсүз, дабышсыз. Апакай жүзүндө бермет тамчылары...
– Дагы эмне болду?- деди Керем так маңдайына келип. Көз жашын аарчый берип ал түз тиктеди. Көздөрүндө мурункудай жек көрүү жок эле.
– Сен менин артымдан канча адам койгонсуң? Эмнеге сенден жашына албайм? Эмне кылсам да алаканыңдамын.
– Жашынбай эле бакчанын так ортосунда отуруп алып ыйлап жатасың. Жөн гана өтүп баратып көрдүм. Көзүмдү таңып өтүшүм керек беле? Болуптур, эмне болду дагы?
Көңүлү сыздап турган. Дартын бирөөгө айтпаса жарылып кетчүдөй.
– Ал жакында ата болот экен.
– Хм, үйлөнгөн адамдар балалуу болот да. Анын эмнесине мынчалык көз жаш төктүң? Бүгүн болбосо эртең баары бир боло турган иш болчу, менимче.
– Мен анын балдарынын энеси боло турган адам элем. Мен! Башка бири эмес. Түшүндүңбү?- жаалдуу тигилди ал.
– Экөөбүз балдарыбыз тууралуу эчен кыялданчубуз. Атүгүл аттарын да койгонбуз. Эки кыз, эки эркек болмок.
– Ошончо көппү?
– Биз ошентип кыялданчубуз. Кыздарыбыз мага, уулдарыбыз ага окшош болмок. Чакан үйүбүз, чарбабыз болмок. Күнүгө мен аны жумушка узатып, кайра тосуп алмакмын. Тынчтык, бейпилдикте күн өткөрөт элек. Биз кыялданган балдарды эми ага башка аял төрөп берет. Мага да окшош болбойт анын кызы. А менин уулум ага окшобойт. Мен бул коргондо өмүрүм өткөнчө жалгыз жашаганга мажбурмун. Ахмед менен. Дартымды, арманымды түшүнбөгөн бир чоочун адамдарга үй-бүлө болуп жашап өтөм. Бул акыйкатсыздык эмеспи сенин оюңча?
Жамиля алдында ким отурганын деле унутуп калгандай. Күлүп, көз жашын сүртүп, көзүн жумуп айтып берип жатты. Керем сөзүн бөлбөй укту. Алдында отурган аялдын сырткы сулуулугуна кызыкканы чын. Бирок мындан сулуу аялзатын көрбөптүрбү? Көргөн, сулуулардын ар түрдүүсүн колдон өткөрдү го. Алардын кимиси эсинде калды да, кимиси жүрөгүндө калды? Ак сөөгү, Гарвардды бүтүргөн акылдуусу, Стамбулдун элитасын багындырган арстан, жолборсуна чейинки аялдарды көрдү. Келип ушул жөнөкөй кыргыз кызга багынган жүрөктү айт. Мунун айтып берип жатканын сааттар бою уккусу келгенин айт. Кызыгың түшкүр, кимдир бирөөгө айтып берсе ишене албаган нерсе эмеспи бул. Бирок... Саатын карап алды.
– Шашып жатасыңбы?
– Ооба, Москвага учушум керек. Иштер менен,- деди ал сырдуу жылмайып.

ххх

Терезеден Жамиля менен Керемдин чогуу отурганын көргөн Шерифе планын шашылыш ишке ашырыш керек экенин туйду. «Аз калды, жакында...» деди кекене.
Жамиля чочуп ойгонду. Бир дабыш угулгандай, бирөө кыркырап жаткандай сезилди. Ыргып туруп Ахмеддин бөлмөсүнө баш бакты. Ал керебетинен кулап түшүп, эки колу менен тамагын кармап кыркырап жерде жаткан экен.
Чочуп кетип кыйкырып жиберди.
– Ахмед!
– Кх, кх...- дегенден башка эч бир нерсе айта албады.
– Жардамга! «Тез жардам»!- деп бакырып жиберди Жамиля.
Заматта бөлмөгө киши толуп кетти. Доктур жасалма дем алдырып, жүрөгүнө массаж жасай баштады. Баары үмүт менен тиктеп турушту. Бирок...
– Башыңар соо болсун!- деди ал калтыраган үнү менен Ахмеддин ачык калган көздөрүн жаап. Эсма ханым эсин жоготуп, кимдир бирөөлөр чаңырып ыйлап жатышты. Жамиля эмне кыларын билбей баласынын бөлмөсүнө карай чуркады.
– Эне, бир нерсе болдубу?
– Жок, коркпо арстаным, эч нерсе болгон жок.
Уулун кучагына кысып таң аткыча отурду. Ахмеддин өлүмүнөн кийинки жашоосу кандай болот, ага таптакыр белгисиз эле.

ххх

Так аэропорттон жаман кабар укту Керем.
– Сизге кантип айтарымды билбей турам,- деди жардамчысы Эге.
– Эмне болду, Жамиля качтыбы? Эмрени алып качтыбы? Сүйлө, Эге!- деди ал өктөм.
– Жок, иниңиз Ахмед... Каза болду.
– Эмне-е?
– Жарым саат мурун үзүлдү.
Кимдир бирөө башка чапкандай туруп калды. «Кантип? Ахмед...»

ххх

Үйдүн жанына полициянын машинасы келгенде Жамиля бакчада уулун ойнотуп жаткан эле. Жакын келген полиция кызматкери өктөм үн катты.
– Жамиля Тунжа сизби?
– Мен.
– Ахмед Тунжанын өлүмүнө шектелүүдөсүз. Биз менен жүрүңүз.
– Кандайча? Менби?
Алдастап кетти. Чуркап келип кучактай калган уулун аркасына жашыра берди.
– Эне, булар эмнеге келди?
– Билбейм, уулум.
Ары жактан Керем келди.
– Керем мырза, келиниңиз иниңиздин өлүмүнө күнөөлөнүүдө. Экспертизанын жыйынтыгында анын дарысына ууландыруучу зат кошулганы анык болду. Ал эми дарыны берген адам... Жамилянын көздөрү бакырайып кетти. Аалам аңтарылып, жер теңселип кеткендей болду. «Уулум эмне болот?» деп жатты жан дүйнөсү чыркырап.

ххх

Шерифе бардык аракетин жасап жатты. Журналисттерге да алдыртан кабар берилип, прессага да чыгып кетти. «Мураскерди ууландырып өлтүргөн кыргыз айым». "Белгилүү компаниянын мураскери Ахмед Тунжаны аялы өлтүрдүбү?» деген макалалар жайнап кетти. Уу-дуу кеп. Иш уламдан-улам оорлошуп бара жатты. Интернеттен Кыргызстанга да угулду. Данияр элчиликтеги адамдардан улам анын Жамиля экенин билди. Кабинетине кирип келген Алибектин да эмнеге киргенин айттырбай түшүндү.
– Кабарды уккандырсың?- деди Данияр Алибекке.
– Уктум.
– Эмне кылганы жатасың?
– Стамбулга жөнөйм.
– Сен барганыңдан ага бир жардам болот деп ишенесиңби?
– Билбейм, бирок бул жерде отура албайм. Элчиликтеги кишилер менен сүйлөштүм. Билет да алдым. Болгону...
– Эмне болгону?
– Диана кош бойлуу, билесиз. Мен ага айта албай жатам. Баласына залал келиши мүмкүн.
– Баатыр, жакшы ойлонуп иш кыл, азыр кызуу кандуулукка алдырып жатасың. Барганда колуңдан эмне келмек? Бул иште чаташкан нерсе көп болчудай дешти. Апасы да Орусияда имиш.
– Мен Жамилянын жанында болушум керек. Бир билгеним ошол. Билем, акылсыздык кылып жатам. Бирок барбасам болбойт. Ал мени күтүп жатканына ишенип турам. Анын ак экенине кандай ишенсем, мени күтүп жатканына да дал ошондой ишенип жатам. Бул жактагы прессалардан макаланы алдырып салууңузду сурайм. Билесиз, билип-билбей баары бул окуяны жазышат, анын атынын булганышын каалабайм.
– Макул.
Алибек жумушунан чыгып түз эле үйүнө барды. Азыр жубайы жаркылдап чыгып моюнуна асыларын билип, ага эмне деп айтып, кантип түшүндүрөрүн билбей жатты. Баарынан кыйыны анын көздөрүнө тиктеш эле. Акыры машинадан чыгып үйүнө кирди. Жок, бул жолу моюнуна асылып тосуп албады. Бир нерсени күткөндөй коркуп тиктеп турду...

(Уландысы кийинки санда)