Ар кимдин жашоо тагдыры ар түрдүү. 1000 сом бирөөлөр үчүн бир түшкү тамактануу болсо, бирөөлөргө үй-бүлөсү менен 1 апта жечү азыктын баасы. Андай үй-бүлөлөр карантинге байланыштуу күнүмдүк тамак-ашын таап жей албай мусаапыр болуп турган чагы. Биздин бүгүнкү каарманыбыз 6 жыл мурун үй-бүлөсү менен Тажикстандын Исфара шаарынан Бишкекке жакшы жашоо издеп келип, ошондон бери баш калкалаар жери жок, гаражда күн кечирип келишет.

ТАЖИКСТАНДАН БИШКЕККЕ САПАР...

– Менин аты-жөнүм Махабат Сатыбалдиева, 44 жаштамын. Өзүмдүн кичи мекеним Баткендин Самаркандек айылы. Тажикстандын Исфара шаарында жашаган кыргыз жигитке турмушка чыгып, ошол жакта жашап, 6 балалуу болдук. Жолдошумдун ата-энеси жок, жетим бала. Тажикстанда биз абдан кыйналып жашадык. Электр жарыгы эртең менен 2 саат, кечинде 2 саат гана берилчү. Суу жок, кошунабыздан суранып, кудугунан суу алып ичер элек. Жолдошум мураб болуп иштеп бизди багып жүрдү. Мен балдар менен үйдө болуп, эч жерде иштечү эмесмин.

Бир балам төрөлгөндөн эле оорукчан болуп жарыкка келди. Талма сыяктуу оорусу, анан дагы жүрөк оорусу бар. Дагы бир кызым да ооручу экен. Биз билбей жүрө берген экенбиз, 2011-жылы кечинде жүрөгү ооруп, ошо бойдон турбай калды.

Жашоодон кыйналганда жолдошум экөөбүз акылдашып Бишкекке келмек болдук. Анткени кызыбыздан кийин коркуп калдык. Тиги ден соолугу начар балабызды күчтүү дарыгерлерге көрсөтүп дарылаталы дедик. Бишкек чоң шаар эмеспи, мүмкүн, жакшы иш таап жолдошум иштеп калса жашообуз оңолор деп ойлодук. Ошентип 2013-жылы борбор шаарга келдик. Балабызды доктурларга текшертип, 2014-жылы жүрөгүнө операция жасаттык. Көрсө, анын оорусу жүрөк кемтиги экен. Маалы келген сайын доктурларга көрсөтүп, дарылатып турабыз. Шаарга келгени жолдошум күнүмдүк иштерге чыгып, бизди бакканга аракет кылып жатты. Күзүндө Маевканын жогору жагындагы талаа иштеткен ишкерлерге жалданып иштеп, акча таап жаттык. Пияз, помидор, болгар калемпирин терип, сорттойбуз. Кечинде буйруган акча менен колго берген жашылчалардан алып келебиз.

“ГАРАЖДЫ ТУРАК КЫЛЫП ОТУРАБЫЗ”

– Бишкекке келгенде 1 жылдай ар кайсы батирде жашап жүрдүк. Акыры бизге бирөөлөр "Маевка конушунда бир гараж бош турат. Ээсин таап сүйлөшүп көрбөйсүңөрбү" деди. Биз кожоюнун таап сурасак "жашай бергиле" деп макул болду. Гараждын ичи бир бөлмө, полу жок, андыктан ичи абдан сыз. Кышында бир аз көмүр алдык эле, ошону үнөмдөп жагып, кыштан араң чыктык. Чакан меш коюп, морун шыпты тешип чыгарып койгонбуз. Жолдошум карантин болгондон бери үйдө болуп, жашообуз ого бетер начарлап кетти.

Учурда бул жерде 4 балам, жолдошум, анан турмушка чыгып ажырашып келген кызым жана анын 2 айлык баласы болуп чогуу турабыз. Мектепте 2 балам окуйт, бири 2-класста, бири 5-класста. Карантинге байланыштуу азыр окуучулар үйдөн окуп жатышпайбы. Биздин антип окутканга мүмкүнчүлүк жок, анткени бизде талапка жооп бергендей телефон да, интернет да жок. Өкмөт бизге окшогон телефон эмес, нанга жетпей отурган үй-бүлөлөр тууралуу ойлонду бекен?

Үйү бизге жакын жайгашкан балдарымдын классташтарына барып, алардан жазган сабактарын, тапшырма дептерлерин алып келип берем. Ошол боюнча окуп, жазышат. Же алардын үйлөрүнө барып окуп келишет.

“КҮНҮГӨ КАРТОШКА...”

– 5-класста окуган баламдын бөйрөгү ооруйт. Менин да бөйрөгүм менен буттарым оорутат. Бул биздин сыз жерде жатып жашаганыбыздан го дейм. Кээде отуруп бир нерсе болуп кетсем менсиз кандай күн көрүшөт деп ойлоп коркуп кетем. Канча бир тууган болсоң да ар жалгыздык башта бар дегендей, бир туугандарым өз жашоолору менен өздөрү. Ата-энем кары адамдар, пенсиялары менен күн көрүшөт. Айтайын дегеним, алардан жардам күтө да албайм.

Жашообуз ушундай экенин билген айрым кайрымдуу адамдар анда-санда жардам кылып калышат. Биз жашаган жактагы дүкөндүн ээси бизге сүттү дайым бекер берет. "Силер да бир күнү жакшы жашоого жетесиңер. Бул күндөр да өтөт" деп көңүлүбүздү көтөрүп турат.

Бүгүн үйдө "балдарга дагы картошка бышырып беремби?" деп кейип отургам. Анткени башка азык жок, күнүгө картошка жей берип балдар да тажашты. Анан эле кайрымдуу адамдар келип бир топ азык-түлүк таштап кетишти. Өтө ыраазы болуп калдык. Жардам бергени келгендер биздин жашоо абалыбызды көрүп ыйлагысы келип кетти.

Бизге чалып, ал-абалды сурап кабар алганыңыздарга рахмат. Эми колунда бар жакшы адамдар колдоо көрсөтүп калар деген үмүттөбүз. Балдарым, жолдошум иштеп акча таап баштаса жашообуз оңолот деп ишенем.

Жардам берүүнү каалоочулар төмөнкү телефонго кайрылса болот: 0771 22 43 05

Канымжан Усупбекова
koom@super.kg