Сен жүрөгүмдүн кагышындай,
Дайра болуп ташкындай,
Сезилесиң бакттын таңы аткандай.
Сен бүт дүнөмдүн жарыгындай,
Алтын күлкү, ак маңдай,
Сезилесиң сырыңды каткандай.

Кайырма:
Билсең, ардагым, күлүп барбадым,
Бүт өмүрүмдү өзүңө арнадым.
Гүл өмүрүмдү сүйүп, жыттадың,
Жан кубатым, кымбатым.

Мен бир сен үчүн болсом экен,
Башкаларга окшобой,
Дайра болуп агат элек биз эч токтобой.
Мен өзгөрүлбөс болсом экен,
Жан дүйнөмдү жоготпой,
Сезимдерге арманды жолотпой.

Кайырма:

Өткөндү эстеп аядым,
Сүйгөнүң мен башкамын.
Айлуу түндөрдө ыйлаба,
Күткөнүң мен башкамын.
Көз ала качтым көзүңдөн,
Чындап сүйө караган.
Унчукпа, күнөө өзүмдө,
Бул махабат – бул арман.

Сагынба, сагынба, сагынба мени...
Сагынба, сагынба, сагынба мени...

Калбастыр арзуунун деми,
Коштошуп көп ойлонбо.
Талашып мени тагдырдан,
Түн укуңдан ойгонбо,
Асылым деп жүрбө.
Өкүнүчтөн күйбө,
Сезимдин кургатып алба бүрлөрүн.
Арманы көп бул дүйнөдө,
Сүйсөң да көп кайталайм – “Сагынба!”

Сагынба, сагынба, сагынба мени...
Сагынба, сагынба, сагынба мени...

Көзүңдөгү керемет, көзүңдөгү,
Көрүнбөгөн жазуулар сезимдеги.
Жалжылдаган каректин сырын билбей,
Жаман экен жүрөктүн эзилгени.

Катасыңбы сырыңды, катасыңбы?
Карегиңде айталбай жатасыңбы?
Айтпасаң да жактырып калдым окшойт,
Адеби бар адамдык сапатыңды.

Ичиңдеби илебиң, ичиңдеби?
Илебиңдин кызылы жүзүңдөбү?
Көңүлүңдү сыйлап калдым мен окшойт,
Көп кыйнабай адамды түшүнгөндү.

Күлгөнүңдү жактырдым, күлгөнүңдү,
Күнөөкөрдөй айталбай билгенимди.
Билсең болду эми мындан сен ары,
Үмүт үзбөй өзүңдөн жүргөнүмдү.

Көзүңдөгү керемет, көзүңдөгү,
Көрүнбөгөн жазуулар сезимдеги.
Жалжылдаган каректин сырын билбей,
Жаман экен жүрөктүн эзилгени.

Ай шамал, шамал бузба чачымды,
Мен сабакка барам, жазып катымды.
Балким өзү сезер, мейли сезбесин,
Аягында каттын жазбайм атымды.

Кайырма:

Ай ким билет, ким билет?
Сиз мугалим, мен студент.
Балким бир күн айтарсыз,
Мени сүйөм деп.
Ошол математика,
Окутасыз дайыма.
Ак сүйүү эсеп эмес,
Ал башка да...

Ай жамгыр, жамгыр нөшөрлөнбөчү,
Көңүлүмдү бузба, өжөрлөнбөчү.
Табышмактай татаал тагдырлар болот,
Балким ал да мени сүйүп жүрсөчү.

Кайырма:

Ай терек, терек неге термелет?
Сезим деген шамал аны терметет.
Атымды атаса, сабак сураса,
Сүйөм деген сымал мага сезилет.

Кайырма:

Балбылдаган көздөрүңдөн,
Неге шоола чачырайт?
Кызгалдактай эриндериң,
Сезимиңди жашырат.
Кызыл алмам, ээлеп алдың,
Кыялымды, түшүмдү...
Нөшөр болуп,
Кусалыкты жууп өтчү батыраак.
Назик, мукам күү өңдөнүп,
Төгүп койчу күлкүңдү,
Ыр сунайын бир өзүңө,
Махабатым тартуулап.

Жаркыйт көңүл сени эстесем,
Чар тарабың гүл жайнап.
Жалын болуп жанат жүрөк,
Махабаттын өртүнөн.
Азгырасың жан дүйнөмдү,
Ак кайыңдай бүр байлап.
Ай нурунда кыялымда,
Терезеңди өпкүлөйм.
Жашыл жазым кышка айланат,
Бирок сүйүүм кыярбайт.
Жоогазындай жаштыгымды,
Саргайтпачы, өтүнөм.

Көздөрүмө сүрөт болуп,
Элестериң байланып.
Көрүп турам, жаным, сенден,
Кайталангыс сулуулук.
Коштоп келем сени жандап,
Өмүр бою айланып.
Күн өңдөнүп а сен мага,
Чачып турчу жылуулук.
Өзүң барда түндөр сулуу,
Дүйнө сүйкүм, ажайып.
Өмүрүмдү бүтүн бойдон,
Сунам сага ыр кылып.

Карагат көзүңө, кадалып өзүңө,
Тамшанып тойбоймун,
Күлкүң толкуп көңүлдө.
Сезилет жомоктой,
Серпилген чачтарың.
Ирмелип кирпиктериң,
Ийилет го каштарың.
Гүл болуп ачылган,
Нур болуп чачылган.
Көз салып артыңдан,
Жүрөм сага ашыга.
Күндөгү чүрөксүң,
Жылдызды жазданган.
Бийиксиң кол жеткис,
Бийлеп жүрөк назданган.

Кайырма:

Кучагымды жайдым,
Чакырдым махабаттын шаарына.
Кумарымда айдын,
Бөлөнөсүң түн асманымда.
Кулачымды жайдым,
Таң жок сен менен тоскон,
Ак таңымдай...
Өзүң деп мен калдым,
Өзүң деп...жалгыз өзүң деп...

Ажарың бир сулуу,
Көктөгү булуттай.
Ак куудай жүзүңдү,
Жүрөмүн да унутпай.
Сезимди козгогон,
Секетим ардагым.
Жүзүңдөн нур болуп,
Бүт дүйнөмдү арбадым.
Эзилет жүрөгүм,
Эркимди баса албай.
Сүрдөнүп өзүңдөн,
Жандап кадам бара албай.
Катылган сыр болдуң,
Ачылбай каламбы?
Жел болуп артыңдан,
Жетпей аттиң кыламбы?

Кайырма: